Het grotere geheel
Geschreven door Ine van Gisbergen
Ik voel me alsof ik in een wasmachine ben gestopt, de hele maand hardhandig ben rondgedraaid en schoongeschrobt, met als toetje nog een een paar dagen in de centrifuge. Uitgewrongen arriveer ik bij mijn meditatiekussentje. Ik ga zitten.
Enorme weerstand
Nou, eerst maar even op m’n ademhaling letten. In. Uit. In. Uit. Meteen word ik besprongen door een enorme weerstand. Hier heb ik dus helemaal geen zin in! En geen tijd voor bovendien. Gefrustreerd voel ik me. Bozig. Ik blijf toch nog even zitten.
Ik heb zo’n zin in koffie
Een pijntje in mijn bil. Kramp in mijn voet. Ik wiebel wat om het ongemak te verzachten. Er zeurt een pijntje in mijn borst. Zo, dit is wel lang genoeg, toch? Tijd om op te staan en dingen te gaan doen. Ik heb zo’n zin in koffie. Met chocola en kruidnoten erbij. Maar nee, ik blijf toch nog even zitten.
De observeerder
Ik adem wat dieper door en probeer spanning los te laten bij de uitademing. Ook al heb ik er geen zin in, het heeft wel effect. De pijntjes leiden me niet meer zo af. De negatieve gedachten en emoties worden minder overheersend. Alles wordt wat helderder. Ik lijk wat dieper in mezelf te zakken en me open te stellen voor iets wat groter is dan ik. Een groter geheel, waar ik deel van uitmaak. Mijn perspectief verandert ook; ik zoom uit en kom meer in de rol van de observeerder. Ik kan Ine nu als het ware bezien, daar op dat kussentje. Ik ervaar mezelf nu vooral als ruimte. Voel me gedragen. Een gevoel dat alles helemaal OK is zoals het is.
Begrippen worden ervaringen
De ruimte waar ik nu ben, voelt als een soort collectief kloppend hart. Waar begrippen als liefde, rust, compassie en eenheid opeens inhoud krijgen en ervaringen worden. Die begrippen waar ik, ondanks mijn verlangen, zo vaak niet bij kan in het dagelijks leven. Maar zodra ik de rust neem om te gaan zitten en mijn hart open te stellen, dan komen deze ervaringen ineens wel binnen bereik. En dan sta ik weer op van het kussentje en ga mijn dingen doen. Blij dat ik toch nog even was blijven zitten.
Ine van Gisbergen
